سربازجویی که فقط صدایش بیادم بود!
چندی پیش کلیپی را میدیدم که در آن یک مقام سابق امنیتی ملاها با یک تلویزیون حکومتی گفتگو میکرد. در همان دقیقه اول این مصاحبه، با شنیدن صدای آن فرد کارشناس خشکم زد و ناخودآگاه به ۴۳ سال پیش پرتاب شدم. انگار که در نهانخانه ذهنم یک صندوقچه متروکه و قدیمی، درش گشوده شده و من در اندرون آن برای اولین بار مار زهرآگینی را میدیدم که بعد از سالیان سال، درد و سوزش نیش سمی او برایم تازه میشد. بله خودش بود، با همان تُن صدا و لحن گفتار و لهجه خاص اصفهانیش...
۳۰ دی ۱۳۵۷
اواسط فیلم ناگهان متوجه یک صحنه خیلی جالب شدم. این صحنه گذرا و ۶ ثانیه ایی مربوط به حضور «مسعود» عزیز به نمایندگی از طرف زندانیان، روی بالکن سردر زندان قصر به هنگام آزادی آخرین دسته زندانیان سیاسی از زندان ساواک در شب ۳۰ دی ۱۳۵۷ بود. بله خودش بود!
قسمت اول - حاجی اُخروی
این مجموعه گزارش تحقیقی، محصول پیگیریهای طولانی در رسانه ها و شبکه های اجتماعی و همکاری با تعدادی از همبندان تبعیدی میباشد که تقدیم «جنبش دادخواهی» میشود...
این سرگذشت دلاورانی است همچون هوشنگ اعظمی، حسین آسیابان، حسین رضوانی، سعید مظاهری، رحمت الله طیاره، عبدالرضا عباسی، سیروس عسکری، رمضان گرامی ... که در کشتار تابستان۶۷ در زندان اصفهان «سربه دار» شدند.
این حکایت، فقط گوشه ای از تاریخچه پر رنج و خون جنبش مقاومت برای آزادی در میهن اسیر ما ایران است. این دادخواهی یک نسل پس از چهل سال سیاه است. نسلی که از جان و جوانی خود گذشت و در مقابل «فاشیسم مذهبی» با تمام توش و توان مقاومت کرد. نسلی که سوخت ولی با دشمن نساخت...
بابای من هم درگذشت، مثل بسیاری از پدر و مادرهای دیگر... در حالیکه ما تبعیدیان و بازماندگان این کابوس چهل ساله، حتی نمیتوانیم در لحظه «وداع آخر» نیز همراه با آن عزیزان باشیم. پدران و مادران فداکاری که هست و نیست شان را نثار فرزندان خود کردند و خدا میداند چه سختیها و ناملایماتی را تحمل کردند... و من سی و دو سال بود که دیگر او را ندیده بودم.
منوچهر براتی، این آموزگار روشنفکر و آزادیخواه، بعد از تحمل پنج سال حبس و حرمان، سرانجام اواسط سال ۶۵ از بند و زندان اصفهان آزاد شد... تا اینکه اوایل سال ۶۷ توانست از جهنم خمینی خارج شود و برای دریدن تور اختناق و گشودن راه آزادی، به یارانش در اشرف به پیوندد و سلاح بدست بگیرد...
اولین
پایی که منو پوشید یک زندانی بود، این جوری شد که منم راه افتادم و اینور و اونور میرفتم
و با همه بودم.
ابرهای سیاه و باران خون - بچه ها ما رفتیم صفا!
چهار
رفیق شفیق!
گفت با جوجه مرغکی هشیار - که ز پهلوی من مرو به کنار!
گزارش مستند کشتار هولناک ۶۷
در اصفهان
سید
فخر طاهری
